Siyah ve mavi renkli iki melek, Münker ve Nekir, gök gürültüsünün şiddetiyle gelirler. Gözleri, yıldırım gibi çakar; tüyleri yerle sürünür ve kabri dişleriyle kazıyarak, orada yatanların işlerini incelerler. Henüz ayak sesleri duyulurken, mezara konulan kişinin ruhu, bu melekler tarafından sorgulanmaya başlanır.
“Bilmiyorum, hatırlamıyorum.” der kişi. Dünyada iken ne kadar doğru bildiğini söylese de, orada bu gerçekleri dile getiremeyecektir. Çünkü bu yer, amellerle konuşulan bir yerdir; burada yalnızca işlediğiniz amellerin karşılığı geçerlidir. O sırada semadan bir ses gelir: “Yalan söyledi, cehennem için yer hazırlayın.”
Ve bunun üzerine cehennemin kapısı açılır. Karanlık ve sıcak nefesi, kabri daraltır, içine girer. Korkunç bir ısı ve kötü bir koku sarar her yeri. Bir anda, kötü bir elbiseyle bir adam görünür. O kişi, kurbanına şöyle der: “Senin için yazık olmuş, bu an senin için korkunç bir son. Sen kimsin? Çirkin amellerinle buradasın, Rabbim sana bir şans daha tanıyacak mı?”
O kişi ağlar ve şöyle der: “Rabbim, beni geri gönder. Bir şans daha ver. Söz veriyorum, başımı secdeden kaldırmayacağım.”
Ve nihayetinde, yüksek bir ses duyulur: “Ey huzur bulan nefis! Rabbinden razı ve O’nun da senden razı olarak dön.”
Sadakallahülazim.
